Salarisverhoging

Ik sprak van de week een Millennial die mij glimmend van trots (hij liep bijna naast zijn schoenen van smug), vertelde dat hij 11, 2% opslag had gevraagd bij de werkgever waar hij bijna een jaar werkte.

Mijn mond viel open over het uiteindelijke bedrag, maar goed, als hij dat waard is, dan moet hij dat krijgen, nietwaar?

Maar ik kon er niet omheen om me voor te stellen hoe dat gesprek gegaan was: “Laten we het eens over mijn salaris hebben. Ik werk hier al bijna een jaar. Ik heb al 42 offertes gemaakt [waarbij ik vooral mijn meer ervaren collega’s van het werk heb gehouden, omdat zij het wel weten en ik nog niet. Nou ja, nu wel…

Waarbij ik jongere collega’s wegwijs heb gemaakt, tenslotte werk ik hier al bijna een jaar, dus dan weet ik het wel.

En tenslotte moet ik ook mijn studieschuld afbetalen, en daar kunnen jullie best een beetje aan meehelpen.]

Ik stelde mij voor hoe de millennialsmanager bij deze compleet naïeve en daardoor onschuldige redenatie al zijn nekharen van irritatie overeind voelde komen te staan, waarbij hij dacht: ‘Wacht maar jongetje, ik zal jou krijgen! Twee keer zo hard werken en géén salarisverhoging. Dát zal je leren!’

Ziehier het probleem met Millennials in optima forma! Zowel millennial als manager moeten hier wat leren. In een enkele sessie kijk ik met hen naar waar het precies knelt en maak ik een maatwerk oplossing waardoor de conversatie zomaar zo zou kunnen aflopen:

Manager tegen de Millennial: “Dat is een mooi salaris, maar dat past niet bij wat je nu doet. Na de vakantie gaan we eens kijken of er een functie is die bij dit salaris past.” Held…