Zomervakantie

In mijn eerste jaar in mijn eerste baan, kwam ik op enig moment op kantoor, want daar werkten we toen, en was de halve vloer leeg. Mijn collega’s waren en masse op vakantie gegaan.

Ik kan me nog heel goed het desolate gevoel herinneren wat dat bij me opriep. Iedereen weg, en ik wist niet dat ze weg zouden gaan.

Van mijn directe collega, waar ik mee werkte en van leerde, wist ik het wel, dus ‘ons’ onderhanden werk liep gewoon door, maar die collega, waar ik nog wat van moest weten, was op vakantie. Wat moest ik nu? Het voelde heel ‘unheimisch’, het voelde heel erg alsof ik er niet bij hoorde, want ik wist niet hoe dit ritueel ging en niemand had het me verteld.

Herken je dit bij de jongere werknemers bij jou ‘op de vloer’? Of, als je zo’n jongere werknemer bent, herken je dat gevoel? Dat maakt onzeker. En dat is niet goed voor het welzijn en de kwaliteit van het werk.

De coronatijd heeft ook zo’n effect gehad. Ik heb veel Millennials gesproken, en een flink aantal vertelde me zich heel erg ontheemd te voelen, omdat ze online waren aangenomen, online waren getraind, online hun collega’s zagen. Áls ze ze al zagen. Ik vroeg me bij een aantal af of ze wellicht al weg zouden zijn bij hun bedrijf voor de lockdown over was.

Ik wens alle bedrijven, nu de lockdown tot een einde komt, toe dat ze hun nieuwe en jonge werknemers op een prettige manier kunnen aanhaken. En ook dat de oudere en meer ervaren collega’s hun jongere collega’s kunnen trainen en inwerken, en dat ze ze kunnen leren hoe het ritueel van – in dit geval – de vakantieperiode werkt.

Dan hoeft niemand zich ontheemd te voelen, dat hebben we al genoeg gedaan, de afgelopen tijd.